Vandaag was een zeer zware dag voor ons. De motoren hadden een day off (road), maar wij werden op de proef gesteld.

Naarmate het eind van de reis in zicht komt, wordt het belangrijker wat souvenirs te scoren.

Maar dan hebben we het wel over 6 dames!

Nu is Marrakech wel 'the place to be' om iets bijzonders te bemachtigen, dachten wij.

Vlakbij ons hotel (Grand Hoter Tazi) is het bekende plein Djermaa El Fna, dat bol staat van de activiteiten en massa's mensen trekt. Gisteravond hier gegeten. Er stonden gisteravond meer dan 100 eettentjes met fel licht uit spaarlampen en overal werd je naar binnen getrokken om er iets te eten.

Toen we bij een restaurant niet bediend werden, zijn we maar bezweken voor een uitnodiging voor nuttiging van voedsel op de markt.

Je mag kiezen uit wat er open en bloot in een marktkraam uitgestald ligt (ook soorten vlees), maar los daarvan krijg je allerlei onbestelde zaken voorgezet, dat je later natuurlijk weer op de rekening terug vindt.

Vanmorgen waren alle kraampjes weg en was het plein tot onze verrassing helemaal schoon en leeg. Maar vanmiddag werd alles weer keurig opgetuigd en zo gaat het maar door, dag in dag uit.

Voor mannen is het toch al geen feest lang langs winkeltjes te moeten slenteren, zoals vrouwen dat hele dagen kunnen volhouden, voor motormannen is dat echt een opgave.

Bovendien worden we bij elke shop aangesproken: 'Hello, how are you', 'Where are you from', en dat soort goedbedoelde beleefdheden.

Wij antwoorden nu dat we uit China komen. Maar hun ongeloofgaat danonmiddellijkgepaardmet een chinees gebaar of geluid. En zo hebben we samen weer lol.

Er is een overvloed aan spullen, maar met bijna alles hoeven we niet thuis te komen. Dat weten Peter en ikuit eigen ervaring.

Om enige orde in deze dag te scheppen volgen we een aanbevolen route van de Lonely Planet.

We gaan door de medina en later de kasbah. Het komt ons nu wel bekend voor, hoewel het hier duidelijk anders is dan in bijvoorbeeld Fes.

Het zal blijken uit de foto's.

We moeten echter ookonszelf verzorgen. Peter heeft daarom vanmorgen zijn oude schoenen eens laten poetsen. Ze zien er weer als nieuw uit! Dat heb ik ook laten doen met mijn motorlaarzen. Was een uitdaging voor de poetser, maar ook die zien er nu uit als nooit tevoren.

Aan het eind van de middag weer op zoek naar ons dagelijks internet cafe. Die zijn hier overal, zelfs in dorpjes in de woestijn. Thuis telefoon of ADSL hebben is geen gemeengoed, mobieltjes wel. In veel dorpen is slechts een 'teleboutique', waar een telefoonaansluiting is.

En om sommige bezoekers van onze site te laten zien wie we echt zijn, hebben we gisteravond een foto van ons beide 'in burger' laten maken.

Met de souvenirs zijn we nog niet helemaal rond. We kunnen zo nog niet thuis komen.