Natuurlijk, Marian, hebben vrouwen hier geen belangstelling voor motorfietsen. Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd.....

Nu we het toch weer over vrouwen hebben, gisteravond sprak ik met een keurige Marokkaan, sprak uitstekend Engels en had gestudeerd, etc. Hij vroeg wat we van Marokko vonden. Na mijn positief oordeel viel hij me bij: iedereen is vriendelijk en praat tegen je en jij kunt ook met iedereen spreken. 'Iedereen?' vroeg ik natuurlijk. 'Ja iedereen!' bevestigde de man. 'Maar vrouwen krijgen we niet te spreken, toch goed voor de helft van de bevolking. Hoe zit dat?'

'Eh, dat is een probleem' en de man ging over op een ander onderwerp.

En nu we het dan over andere onderwerpen hebben, ik had graag gemeld dat deze bikkels het weer gemaakt hebben vandaag, maar helaas, ze hebben het niet gemaakt.

Vol goede moed vertrokken uit Erfoud. We zouden naar Ouarzazate rijden, ruim 300 km. Maar onze navigator {ik noem even geen namen) koos de richting Er Rachidia, waar we eerder vandaan kwamen. Maar deze omweg was zeker de moeite waard! Woestijngebied en bergen op de achtergond rechts, links vooral vlakte. Roodgekleurd zand en rotsen. Zonnetje erbij en we genoten er weer van.

Bij Tinerhir aangekomen zijn we rechtsaf geslagen pm via de Todra Gorges naar het noorden te rijden. Een spectaculair gebied met steile rotsen en smalle doorgangen.

Een mooie plek gezocht om even te lunchen met brood en de laatste tonijn van Peter. Bleek ook de eerste tonijn van de reis te zijn.

We zouden doorrijden en via een wit weggetje over een bergrug gaan naar het westen om zo in de Dades valley te komen. Dan zouden we weer naar het zuiden gaan om de weg naar Ouarzazate te vervolgen.

We werden aangehouden door twee mannen. Een van hen wilde meerijden naar en dorp een paar kilometer verderop. Peter was weer zo sociaal om het mannetje mee achterop te nemen.

De weg bij de Todra gorges werd steeds smaller en bleek gedeeltelijk te zijn weggespoeld. We moesten even via de (droge) rivierbedding om verderop weer op de weg te komen. Die passagier kwam niet echt gelegen.

Maar het manneke wist ons de weg te wijzen naar het witte weggetje. Hoewel we zijn woonplaats al gepasseerd waren, ging hij nog een stukje mee om de weg te wijzen. Hij ging terug lopen. Toch een paar kilometer...

De weg of het pad werd steeds slechter. Toen hij afscheid nam gaf hij aan dat het best te doen was met motoren. We zouden nog zo'n 45 km deze weg moeten vervolgen. In het begin zou het wat slechter zijn, maar verderop wordt het beter.

We moesten een bergweg op, een piste, maar hadden geen ski's of winterbanden. Sneeuw zagen we niet, maar wel grote keien, hoge stoepranden waar we overheen moesten om de berg op te komen en en passant haarspeldbochten nemen.

Het werd een gevecht tegen de steenmassa's. Meter voor meter moesten we veroveren. De koppeling begon onaangenaam te stinken. De motoren met bagage waren veel te zwaar voor dit traject.

Een 4WD kwam van de andere kant. De Franse bestuurder gaf aan dat het een mooie, maar toch wel lastige tocht was. Nog 3,5 uur zei hij om ons te bemoedigen.

De vermoeidheid sloeg toe. Wij terugslaan, maar het bleek niet te baten.

Wij keken elkaar diep in de ogen: vinden wij dit leuk? Een eensluidend en hartgrondig Nee was het resultaat.

We wisten niet hoe lang we deze martelgang nog moesten voortzetten als we doorgingen, we wisten wel hoe de weg terug was, hoewel we er tegenop zagen om weer al die hobbels te moeten nemen.

We gaven ons gewonnen en besloten terug te gaan.

Met moeite kwamen we weer op enigszins begaanbare ondergrond. Het mannetje dat ons de weg gewezen had, liep er nog en kon de laatste kilometer naar huis weer met Peter meerijden.

We waren helemaal stuk.

Weer in Tinerhir aangekomen, zijn we het eerste (niet het beste) hotel ingedoken.

RUST.