Weer een verhaal van de Vrije Jongens in de Atlas.

Over drank gesproken: We hebben ons gisteravond lekker bezat met biertjes van Heineken of de plaatselijke brouwerij. Piepkleine flesjes, zo klein dat je ze zelfs in Nederland niet ziet (met het blote oog). We namen afscheid van onze Ierse vriend Mike, die met zijn GS naar Zuid-Afrika gaat en weer terug.

Vanmorgen Fes verlaten in zuidelijke richting.

Peter heeft 5 roadblocks geteld, maar als toerist word je vriendelijk doorgelaten, zelfs Peter.

De eerstre stop was in Ifrane, een opvallend Europees plaatsje. Zou een Zwitsers dorpje kunnen zijn met huizen met puntdaken. Bergachtig gebied.

Allengs werd het landschap kaler en verdwenen de bomen (niet dat ze er ooit gestaan hebben). Maar wij stegen naar ongekende hoogte, wel 2000 meter en dat zou een hele tijd zo blijven.

We gingen over de Midden-Atlas en dan over een hoogvlakte, die er uit zag als een maanlandschap. Geweldig! In Midelt even gestopt voot de lunch. Een warm aangeklede dame sprak ons in het Frans toe. We hadden de keus tussen het dagmenu.

Weer aan het gas. De lucht was wat betrokken en zanderig. Daardoor konden we nog net de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas zien, terwijl we toch dicht bij de woestijn waren.

Genietend van de schitterende vergezichten werden we opeens aangehouden door een paar Marokkanen metpech. Of wij een van hen mee konden nemen. Hij moest op tijd op zijn werk zijn. Peter is dan de beroerdste niet en nam de vent achterop, wij dachten tot het eerste dorp of zo. Mis, hij moest 140 km verderop zijn, in Merzouga. Met hem nog wel enkele keren gestopt voor foto`s zoals bij gorges en een meer.

Een smoes om hem te lossenwas gauw gevonden en we 'besloten' in Er Rachidia te blijven. Toch wel zo`n 80km. Hij had natuurlijk begrip voor onze situatie en bedankte door ons uit te nodigen voor thee. Hij zou verder gaan per taxi.

Toen wij vermoedden dat hij met de taxi onderweg zou zijn, vervolgden wij onze reis naar Erfoud (dezelfde weg als van onze lifter.....). Naast de weg was een lange strook met talloze palmbomen.Het landschap werd steeds woestijnachtiger.

Peter rook de Sahara, reed voorop en was niet meer te houden.

Nu staan we aan de rand van de grote zandbak. Peter heeft zijn zwembroek, emmertje en schepje al klaar liggen. Wat een strand, wat een strand.....

Morgen gaan we in het zand spelen.

.