Trip report

Dag 22: weer thuis!! (569 / 8255 km)

Gisteren te moe en te blij om nog een stukje voor deze site te schrijven, maar jullie hebben het vast al begrepen: we hebben het gered en zijn weer thuis!. Dit alles zonder ongelukken en met alleen wat vage lichamelijke klachten. De rit gisteren leek vooraf op papier mee te vallen, echter we hebben niet op papier maar door de kou en regen gereden. Het viel niet mee. Het voelde helemaal als de spreekwoordelijke laatste loodjes. Trillend van de kou stuurden we Arnhem binnen en het duurde best nog even voordat de pijn en kou uit ons lijf vertrokken was.

Al met al hebben we zo'n 8255 km gereden hebben. Het was erg vermoeiend, maar bovenal FANTASTISCH!!!

Iedereen heel erg bedankt voor het mee reizen. Ons dagelijks ritueel bestond uiteraard uit de dagvulling, maar aansluitend zochten we direct naar een internetcafe waar we gelijk gingen kijken of er reacties op de site waren gezet: en altijd was dat het geval! Erg leuk te merken dat jullie ons volgden.

Het is goed om weer thuis te zijn met al ons comfort. De vele honderden foto's sorteren we nu en ik merk dat deze de reis voor ons keer op keer zullen laten herbeleven.

Als jullie vragen hebben over de reis of zelf iets in deze richting willen doen: vraag ons gerust!

We komen nog met een laatste evaluatie van de reis ter afsluiting van deze site.

Hartelijke groet: Peter en Jes

Dag 21: Rambouillet bij Parijs (622 / 7686 km)

De voorlaatste dag! Aan alles komt een eind. Eind goed, al goed? Maar de dag begon zeer slecht. Hadden we bijna de natte spullen van gisteren droog, plensde het van de regen toen we uit Le Murat vertrokken. Vizier van de helm besloeg de binnenzijde, de regen beukte aan de buitenzijde. We reden in een dikke mist. Na een schoonmaak-stop werd het zowaar droog. De hele dag bleef het buiig. Nou, genoeg over het weer. Maar waar moeten we het anders over hebben? Over Peter? Hij wil heeeel snel naar huis! Rook hij in Marokko de Sahara, wat zal hij nu ruiken? Marian, de kids, thuis? We zouden de N10 rijden tot Poitiers, maar Peter hoort steeds stemmen... Plotseling sloeg hij af ( niet de motor, ja ook de motor) en ging richting Limoges. Volgens de stem sneller. Maar dat bleek niet het geval. Toch weer terug naar de N10. En zo heben we weer een mooi ommetje gemaakt. Toen over de ''peage'' . ''Dat schiet lekker op'' (saai) , ''nou dat gaat snel'' (gaap). En ineens kwam Parijs in beeld. Na een korte discussie legden we aan in Rambouillet. Alles hangt nu weer te drogen

Dag 20: Le Muret bij Bordeaux (622 / 7064 km)

Vandaag stond de overtocht door de Pyreneeen op het programma. De weersvoorspellingen voor Noord Spanje zagen er niet goed uit. Er was sneeuw voorspeld, en motorrijden door de sneeuw zag ik in het geheel niet zitten en dus zag ik van te voren wel wat op tegen dit stuk van de terugtocht. Jes relativeerde de situatie zoals gebruikelijk weer.. en hij kreeg gelijk.

We vertrokken vanuit Guardalajara met een strak blauwe hemel. Jes kon eindelijk iets van de 2 liter meegebrachte olie kwijt in zijn BMW. Het olieverbruik van beide motoren is geheel tegen de verwachting in eigenlijk miniem op de totale reisafstand.

Het was koud en 's nachts had het net als de nacht ervoor gevroren, dus alles wat warmte gaf hadden we aangetrokken, inclusief rode zakdoeken voor de neus en mond. Eerst een flink stuk snelweg en daarna een doorgaande B-weg. De bergen en wolken kwamen steeds dichterbij...

Pas in de Pyreneeen lag er her en der sneeuw op de bergen waar we doorheen reden, maar de weg was vrij en ook bleef de neerslag redelijk beperkt tot wat regenbuitjes. De grens met Frankrijk ging langzaam omdat we even een stukje route National wilde proberen, dus toen tot na Bayonne maar weer snel op de Peage.

Vlak voordat we wilden stoppen om een hotelletje te zoeken belandden we in een enorme regenbui en vonden we ook een hotel. Helaas blijkt dat onze als waterdicht verkochte kleding/regenpakken, niet waterdicht te zijn. De kleren drogen nu op de kamer voor de verwarming en we hebben nu al echt zin in de trip van morgen:er is onophoudelijke regen voorspeld... Dat wordt dus ijskoud kilometers maken en de verbetering van onze gezondheid die we vandaag hebben meegemaakt zal morgen danig op de proef worden gesteld.

Dag 19: Guadalajara (510 / 6442 km)

In Loja hebben we inderdaad overwogen naar Granada te gaan, maar toch maar er van afgezien.

We gaan een paar lange reisdagen tegemoet en de ontberingen dienen zich al aan. Kou, wind, snotteren, maar nog droog.

We wilden bij Loja niet weer de snelweg op en kozen een hazenpad naar het noorden tot Jean.

Daarom maar even geen Granada.Dat staat er al even en zal er nog wel een tijdje staan.

Prachtige omgeving en zonnig weer.

Maar Jes was zo onfortuinlijk van het asfalt af te sturen en onder een olijfboom tot stilstand te komen. Een heftig stukje off road. De motor lag op de grond, Peter in geen velden en wegen te zien )(dacht dat ik een fotootje aan het maken was - maar juist dat vergeten..)

Enkele passanten hebben geholpen de motor weer overeind te trekken. Gelukkig niets beschadigd of verwond. Maar wel even schrikken.

In Jean de snelweg weer gevolgd tot Aranjuez, waar we op de heenweg overnacht hadden, maar nu doorgereden naar dat onmogelijke plaatsje, ik spel: G-U-A-D-A-L-A-J-A-R-A.

Verkleumd en rillerig zochten we weer een 2-sterrenhotel (een voor Peter en een voor Jes) en ene internetcafe.

Dat wordt afzien de komende dagen......

En jullie maken ons ook niet vrolijk met de weersberichten....

Dag 18 : Loja bij Granada: nu wel! (333 / 5932 km)

Nu we in Guadalajarazijn hebben we gelukkig wel een goed internetcafe gevonden, als probeerden ze ons hier omstandig uit te leggen dat ze geen koffie schenken. Straks bij de volgende dag meer over vandaag nu iets over dag 18.

Na een ontbijtje op een terrasje in de zon vertrokken we uit Assilah richting Tanger. We reden langs de onstuimige Atlantische oceaan, de wind was heftig bij een strak blauwe hemel. Tanger toch nog maar even ingeweest, maar dat bood tov al het voorgaande in het geheel niets van belang. Gewoon weer een medina met wat winkeltjes, alleen met een beduidend minder aanbod. We erg leuk was dat de weg naar Tanger toe goed schoongemaakt was en er overal vlaggen hingen te wapperen. Dat hadden ze echt niet voor ons hoeven te doen bij het afscheid van Marokko. Langs de route stonden ook enkelehonderden agenten zich te vervelen en toen we een van hen vroegen waarom dat vlaggevertoon, hoorden we dat de koning de volgende (...) dag langs zou komen.

De weg van Tanger naar Ceuta (of in Marrokaans Septa) was mooi. Deels bochtige wegen door de bergen met uitzicht op de straat van Gibraltar en ´de overkant´ Ook een gloednieuw stuk snelweg waar de koning vast een lint ging doorknippen. In Ceuta via de gebruikelijke tijdslurpende administratieve douane handelingen en vooral door de hulp van een inmiddels bevriende hells angel konden we snel passeren. Het kaartje voor de overtocht was opeens 3x zo duur als op de heenreis, maar omdat de boot binnen 10 minuten zou vertrekken konden we geen vergelijkend warenonderzoek uitvoeren.

Overtocht ging voorspoedig. De motoren werden vastgesjord door het bootpersoneel (mocht ook wel voor die 65 euro). Goed gevoel in Algeciras, Europa weer van boord te rijden. Hier kunnen we tenminste weer wat gewoons eten en een biertje uit een glas drinken ipv uit een mok in het geniep. Via de subsnelweg langs de toeristenwaanzin van de Costa´s naar Loja gereden. Loja is een suf plaatsje waar we net voordat we verder wilden rijden toch nog een heel aardig hotel troffen waar we ook konden eten. Omdatlangzamerhandde reis voor osn beiden zijn tol lijkt te gaan eisen, we krijgen allerlei ziekelijke klachten, zijn we vroeg en ijskoud het bed in gedoken. Er was in de hele plaats geen gelegenheid om te internetten.

Dag 17: Asilah. (246 / 5599 km)

Vanmorgen geen ontbijt op bed. Het hotel vond het niet nodig en stuurde ons de straat op. Om de hoek bij een patisserie een ontbijtje gescoord. Stelt hier gewoon weinig voor.

Met de motor naar de medina van Meknes gereden en getracht de laatste boodschppen te doen. Maar was toch wel weer zoeken.

Meknes is veel minder in trek bij toeristen en daarom eigenlijk wel leuk, authentieker. Het aanbod van de souks is overigens wel overal hetzelfde en veel van het zelfde.

Weer dwalen door een doolhof tot we het rond de middag wel gezien hadden.

Even wat drinken (jus d' orange is hier volop te krijgen en is echt uitgeperste sinaasappel) en dan weer op de pedalen.

Eerst volgden we Lonely Planet en zochten we naar Volubilis. Een van de topattracties van dit land: een ruine uit de Romeinse tijd. Waarom kunnen die Romeinen hun spullen niet eens gewoon netjes achter laten? We spraken een Gallier die er meer van scheen te weten...

Het weer was redelijk, wiselend bewolkt en de omgeving heuvelachtig. We reden verder naar de kust, richting Tanger. Harde wind, hard trekken aan het stuur.

Even aanleggen voor een lunch bij een benzinestation. De 'kok' liet ons eerst allerlei ondefinieerbare stukken vlees zien, die ergens in een pot lagen te wachten op consumptie.

Maar toen verdwwen plots onze eetlust. We kozen (weer) een gebakken ei met brood. Die tajins of wat er voor door gaat hebben we helemaal gehad.

Bij Larache zagen we de Atlantische oceaan voor ons! Dus wat naar rechts sturen om over land verder naar Tanger te rijden.

Maar nu gestopt in Asilah, een populaire kustplaats met weer een kasbah en een medina.

We krijgen nu echt het gevoel dat we dat wel gezien hebben. Met Tanger binnen handbereik moeten we met enige aarzeling vasststellen dat we nue echt aan het eind van onze trip komen.

Maartje herinnert ons eraan dat het stille zaterdag is.

We gaan er nu het zwijgen toe doen en wensen al onze lezers fijne Paasdagen.

Dag 16: Meknes: weer een koningsstad (464 / 5353 km)

Vandaag weer een rijdag gehad waarbij we 464 km hebben afgelegd naar een van de 4 koningssteden. We hebben nu al 5300 km gereden, dus we halen de 8000 wel. De eerste 200 km van de rit waren eigenlijk niet veel aan, dit in tegenstelling tot de meeste andere trajecten die we gereden hebben. Daarna kwamen we weer in bergachtig gebied en dus lekker sturen. Echter waar we niet opgerekend hadden was de verandering in het weer. Het werd een stuk kouder en we hebben ook een enkel regenbuitje gehad. Inmiddels rijd ik al weer met 4 lagen kleding aan, van de 5 die ik op de heenreis aanhad. Ook de winterhandschoenen heb ik weer aangetrokken. Jes had vandaag zijn rode, bij de motor passende, regenpak ook weer aan en dat hielp hem niet alleen tegen de regen. Het weer gaat zoveel op Nederland lijken dat we daarmee sterk het gevoel hebben aan de terugtocht bezig te zijn. We rijden daarbij ook van de zon af in Noordelijke richting en dat bevestigt ook weer ons gevoel.

Wat rijden betreft hier in Marokko klopt er helemaal niets van alle indianenverhalen die hierover de ronde doen. In veel reisgidsen staat dat het een grote puinhoop is en erg gevaarlijk kan zijn. Echter onze ervaring is geheel anders. De Marokkanen rijden zeer beheerst en zijn erg voorkomend tav alle verkeersdeelnemers zoals wij op onze motoren, voetgangers, ezels met aanhangwagen, vrachtwagen met koeien of schapen op het dak en wat er al nietover de weg schuift. Daarmee willen we overigens niet alle Marrokanen over een kam scheren, er zijn echter ook نعفةشقخننشىثى bij.

Ook wordt er hier, net als in Nederland, regelmatig op snelheid gecontroleerd, met een lasergun. Ons rijgedrag wordt telkens weer goedgekeurd, wat ons zelf ook wel verbaast. Desnelheidsmetingen staan trouwens iedere keer na een dorp op ongeveer dezelfde lokatie, dus het is wel aardig in te schatten waar je moet remmen.

Als voetganger in met name de grotere steden lijkt het in de eerste instantie op zelfmoord om over te steken, maarin werkelijkheid kunnen we nu probleemloos met de ogen dicht oversteken op eigenlijk ieder punt ongeacht het verkeersaanbod. Met rijdt hier gewoon erg voorkomend.

Toen we tenslotte aan het einde van de dag Meknes naderden zagen dat de lucht in die richting al weer was opgeklaard. Net nog even het weerbericht gechecked, maar dat hadden we niet moeten doen. De voorspelling voor morgen is namelijk regen....

NB voor Chris: de man op de foto in het midden is onze ober voor dat moment